Postać wrócił do życia Warren Ellis w wydanym w 2008 NewUniversal. W obszarze moich zainteresowań leży jednak czteroczęściowa miniseria imprintu MAX, w której za podróbę Conana wzięli się Way, Corben i Villarrubia.
Fabuła formalnie jest sprytnie zakręcona. Tym razem pisarz Len Carson nie dość, że wymyślił (wyśnił) postać Starra to sam jest bohaterem pieśni wykonywanej przez minstrela w świecie fantasy. Co więcej, zostaje przeniesiony do tego obcego świata aby... zabić herosa. Tymczasem Starr, dość naiwny barbarzyńca, naraża się możnemu Trullowi w efekcie czego traci wolność i musi walczyć o swoje życie jako gladiator. Toczy szereg walk, trenuje, znajduje nieodwzajemnioną miłość, jest obiektem napastowania seksualnego, buntuje się, ucieka i w końcu toczy wielką batalię ze swoimi prześladowcami. Oczywiście, w zakończeniu znajduje się maleńka furtka na sequel...
Wszystkie te wymienione wydarzenia są idealnym poletkiem działania dla wyczynów Corbena. Właściwie cała ta historia jest pod niego skrojona. Len Carson jest parodystyczną wersją Roberta E. Howarda, któremu udało się odnieść sukces produkując pulpę, a który podobnie jak Philip K. Dick ma niespełnione aspiracje do tworzenia wielkiej literatury. Scenarzysta pokazuje nam Corbena i zdaje się mówić - tak to się robi! Muły, miecze, mózgi, krew, szczucie cycem!
Ale to za mało.
U Corbena fantasy zawsze było podszyte groteską i czarnym humorem ale również grozą i niepokojem. Humor raczej z gatunku tych upiornych, śmiech często zamierał w gardle. Starr to niestety parodia i krotochwila.
Szkoda.
STARR the Slayer
scenariusz: Daniel Way
rysunki: Richard Corben
kolory: Jose Villarrubia
MARVEL 2009
No comments:
Post a Comment